(Fleur: 13 mei 2019) Onze paar dagen weg wilden we heel graag combineren met een bezoek aan galerie Transit in Mechelen, waar mijn collega en atelierbuurman Allart Lakke zijn expositie ‘De Dilletant’ heeft. Dertig jaar geleden opende de galerie, weliswaar op een andere plek, haar deuren met een expositie van zijn werk en met een openingswoord door Jan Hoet. Het 30 jarig jubileum vieren de galeriehouders Bert en Dirk met een overzichtstentoonstelling van het werk van Allart.
Het werk van Allart is complex, gelaagd en compact. Thema’s als ‘beelden en ontbeelden’, beelden tussen beelden, de grammatica van de verbeelding, schoonheid, censuur, parallelle werkelijkheid, de dubbele deur vormen de kern van zijn werk. Interessante thematiek, dus maakte ik een afspraak met de galerie, enigszins bezwaard omdat wij geen grote kunstkopers zijn, maar dat gaf niets zei Dirk.
We worden heel hartelijk ontvangen door Dirk en Bert in hun galerie/woonhuis te Mechelen. Aan de voorgevel valt niet te zien wat een prachtige ruimten en grote wilde tuin er achter schuilen. Na een welkomstdrankje laat Dirk ons de expositie zien. Het is fijn dat hij er ook veel over kan vertellen. Het is heel bijzonder de werken in het echt te zien en vooral ook zoveel bij elkaar. In zijn eigen atelier is weinig van zijn werk te zien, wel hangt het hele atelier vol met werken van collega-kunstenaars.
Binnen en buiten bevinden zich polyester sculpturen met wielen, handvaten en scharnieren en grote lichte bollen met zware kettingen. Het zijn vroege werken: de ‘portables’ en ‘insupportables’. De tand des tijds mag worden gezien en dat is zeker zichtbaar bij de werken buiten, ze gaan prachtig op in de wilde begroeiing. Verder zijn er bronzen hangbuikzwijntjes, mixed media werken, zeefdrukken, cartografie, schilderijen, tekeningen, schriften vol met tekens, scrollen en (wand)tapijten. Ook heeft Allart ooit ‘operaties’ uitgevoerd met Onno Schildstra en de laatste jaren werkt hij aan een boek. In de tentoonstelling wordt mij nogmaals duidelijk dat Allart telkens weer kiest voor het medium dat het beste past bij wat hij wil verbeelden of vertellen en dat hij daarbij voor kwaliteit gaat.
Nadat we de expositie hebben gezien laat Dirk ons nog een prachtig groot ‘boek’ met zeefdrukken zien. Op kalkachtig papier zijn telkens pictogrammen gezeefdrukt, waarvan een deel van het pictogram op de voorzijde van het papier is gedrukt en een ander deel op de achterzijde. Tevens schijnen de pictogrammen van de vorige bladzijden erdoorheen. Het is vol van betekenis en tegelijkertijd zo prachtig om te zien.
Dat geldt voor al het werk van Allart, het is prettig om naar te kijken, vaak zelfs esthetisch. Dat is een bewuste keuze. Zo wordt je als toeschouwer aangetrokken tot het werk. Het teddybeertje dat een van de pictogrammen is van het werk van Allart noemt hij dan ook de ‘buitenkant’ van zijn werk. Het is iets dat mensen aanspreekt en begrijpen. Wil je de binnenkant goed begrijpen dan moet je je erin verdiepen en de dubbele deur niet schuwen.
De dubbelle deur noemt Allart, een schanierpunt, de transformatie tussen twee gemoedstoestanden. Met het zien van de beelden gingen wij ook door een dubbele deur. We waren daar in het moment, we vergaten foto’s te maken en we kochten een collectie prints van de Archipelago. Thuis zullen wij ook vaak door de dubbele deur gaan en ons zo verdiepen in de rijke beeldtaal en wereld van Allart.
Mechelse blog over de expostie
