Ester Didden, als onderdeel van haar project De blauwe periode dat zij in opdracht van Waterweg Wonen ontwikkelde. Het betreffen kunstingrepen in een te slopen wijk.

De flats aan de Salviastraat gaan verdwijnen om plaats te maken voor iets nieuws. De bewoners moeten weg. Velen willen niet, ze wonen er al jaren. Vroeger was het goed wonen in de Babberspolder Oost. Mooie woningen met veel groen ertussen. Er waren veel sociale contacten, men zorgde voor elkaar. Er zijn veel herinneringen. Het uittrekken is reeds begonnen en ook de intrek van tijdelijk bewoners. ‘Nu weet je vaak niet meer wie je buurman is’. Er heerst een gevoel van onveiligheid. Nu willen de meeste mensen ook wel weg, men wacht met smart op de urgentieverklaring en de bijhorende verhuispremie. Op de ramen van één van de portieken van de Salviastraat mag ik een kunstwerk maken. Ter inspiratie spreek met mensen uit de wijk, ik luister, ik kijk rond en voel mee. Mijn indrukken heb ik kunnen omzetten in een beeld: ‘Hartboom’.

De hartboom is een grote hoge oude boom gemaakt van een bloedvatenstelsel. In de boom bevindt zich een hart. Zo verwordt de flat een levend wezen, een organisme. Het bloedvatenstelsel dat normaliter onzichtbaar is aan de buitenkant ligt bloot. Het onderhuidse is zichtbaar, rauw en kwetsbaar. De boom is een metafoor voor de sociale structuur in de wijk en hoe die in de loop der tijd is gegroeid. Ik heb er een gedicht bij geschreven. Het slaat op het leven van het wezen, de sociale structuur in de wijk. Die was er en die is er deels nog steeds, maar het verval is reed begonnen en het einde is in zicht. Bomen leven echter altijd voort in verschillende vormen. De mensen die verhuizen vormen als het waren de zaden van de boom en nemen in die zin een stukje met zich mee. De boom zelf zal verworden tot humus en dienen als voeding voor de nieuwe wijk.

Ik klopte, ik klop…,
straks is het gedaan met mij.
Ik ben niet meer wie ik was,
weet niet wat ik worden zal.